UWAGA ! Tekst niniejszego artykułu może być niezwykle wstrząsający dla osób szczególnie wrażliwych oraz niewłaściwy dla dzieci i młodzieży.
Akt oskarżenia przeciwko Hansowi Frankowi, sformułowany przez Międzynarodowy Trybunal Zbrodni Wojennych w Norymberdze (1945 -47), dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że:
- Polska pod okupacją niemiecką była wyłącznie traktowana jako niemiecka kolonia;
- Polacy byli również objęci niemieckimi planami eksterminacji;
- Za eksterminację Żydów na terytorium okupowanej Polski odpowiedzialni byli Niemcy.
To jest szczególnie istotne dziś, wobec naiwnych (lub agenturalnych) planów Koalicji Obywatelskiej, aby Polsce odebrać suwerenność przez całkowitą jej integrację w strukturach Unii, będącej narzędziem dominacji niemieckiej w Europie. Jest to także ważne wobec oszczerczej kampanii oskarżania Polaków o zbrodnię Holokaustu, rozpętanej przez Izrael i znaczną część środowiska żydowskiego. Ta kampania jest oparta na kłamstwach, których celem jest wyłudzenie od Polski nielegalnych odszkodowań z tytułu żydowskiego mienia bezspadkowego. Obie te antypolskie inicjatywy nie są ze sobą sprzeczne. Osłabienie ekonomiczne Polski i zubożenie Polaków byłoby zgodne zarówno z celami niemieckiego planu Mitteleuropa i polityką III Rzeszy wobec Polski, jak i z żydowskim projektem Polin, o którym ostatnio coraz więcej słyszymy w niezależnych mediach.
Poniżej, fragmenty aktu oskarżenia przeciwko Hansowi Frankowi, Międzynarodowy Trybunal Zbrodni Wojennych w Norymberdze. [Tłumaczenie z angielskiego na polski moje – L.B.]
C. Z tytułu jego pozycji Generalnego Gubernatora, Frank uczestniczył w konspiracji mającej na celu popełnienie, na terytorium okupowanej Polski, zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości.
Dekretem z dnia 12 października 1939 r. Frank został mianowany przez Hitlera gubernatorem generalnym Okupowanego Terytorium Polskiego.
Zakres jego władzy wykonawczej został określony w następujący sposób:
„1. Terytoria okupowane przez niemieckie wojska podlegają gubernatorowi generalnemu okupowanych ziem polskich, o ile nie są włączone do Rzeszy Niemieckiej.
„2. (1) Wyznaczam ministra Rzeszy dr Franka na gubernatora generalnego okupowanych ziem polskich.
2. (2) Jako zastępcę gubernatora generalnego mianuję ministra Rzeszy SeyssInquart.
„3. (1) Generalny gubernator jest bezpośrednio podległy mnie (Hitlerowi).
3. (2) Wszystkimi oddziałami administracji Okupowanego Terytorium Polskiego kieruje Generalny Gubernator. ”
D. Protokół wyznaczający cele administracji Franka (w okupowanej Polsce) stanowi sam w sobie plan kryminalnej konspiracji
Protokół z rozmowy Keitela z Hitlerem („Przyszłe stosunki polsko-niemieckie”), datowany 20 października 1939 r. i parafowany przez generała Warlimonta, zawiera następujące zalecenia:
„(3) Zadaniem administracji niemieckiej (w okupowanej Polsce) nie jest przekształcenie Polski we wzorcową prowincję lub modelowe państwo na wzór niemiecki, ani też stworzenie w Polsce dostatnich warunków ekonomicznych i finansowych. Polskiej inteligencji należy uniemożliwić tworzenie klasy rządzącej. Standard życia w kraju ma pozostać niski; chcemy tylko czerpać siłę roboczą stamtąd. Polacy mogą być wykorzystywani w administracji kraju, jednak tworzenie krajowych ugrupowań politycznych nie może być dozwolone.”
„(4) … Gubernator Generalny ma zapewnić narodowi polskiemu tylko podstawowe warunki życia i ma utrzymać militarne warunki bezpieczeństwa dla (niemieckich) sił okupacyjnych.”
„(6) Wszelkie tendencje do konsolidacji warunków w Polsce mają być tłumione. „Polski chaos” gospodarczy musi się rozwijać. Musimy wykorzystać to terytorium do oczyszczenia III Rzeszy z Żydów i Polaków. Współpraca z nowymi prowincjami Imperium (Poznańskie i Prusy Zachodnie) tylko dla przesiedleń . Przebiegłość i surowość muszą być maksymami w tej rasowej walce, której celem jest uniknięcie, w przyszłości, kolejnych wojen z powodu tego kraju.”
Fragment wywiadu z Hansem Frankiem z 2 października 1939 roku:
„Polską mamy administrować tylko poprzez wykorzystanie kraju za pomocą bezwzględnej eksploatacji, konfiskaty wszystkich dostaw, surowców, maszyn, instalacji fabrycznych, itp., które są ważne dla niemieckiej gospodarki wojennej; wykorzystanie pracowników do pracy w Niemczech; redukcję całej polskiej gospodarki do absolutnego minimum niezbędnego do przeżycia ludności; zamknięcie wszystkich instytucji edukacyjnych, zwłaszcza szkół technicznych i uczelni, aby zapobiec rozwojowi nowej polskiej inteligencji. Polska będzie traktowana jako kolonia; Polacy będą niewolnikami Wielkiego Niemieckiego Imperium Światowego.”
Wystąpienie Franka podczas konferencji ze swoimi szefami departamentów, z 19 grudnia 1940 roku :
„W tym kraju siła zdecydowanego przywództwa musi rządzić. Polak musi
czuć tutaj, że nie budujemy mu legalnego państwa, ale że dla niego jest tylko jeden obowiązek, a mianowicie pracować i poprawnie się zachowywać. Jasne jest, że czasami prowadzi to do trudności, ale musicie we własnym interesie starać się, aby wszystkie środki były bezwzględnie zastosowane w celu opanowania takich sytuacji.„
Od samego początku niemieckim celem było zarządzanie Generalną Gubernią
jak kolonią, z całkowitym lekceważeniem obowiązków nałożonych przez prawo międzynarodowe na okupanta. Cele administracji Franka zostały ukształtowane zgodnie z tą polityką. Na pierwszej konferencji z szefami departamentów Zarządu Generalnej Guberni, 2 grudnia 1939 r., Frank stwierdził:
„Decydujące znaczenie w działalności administracyjnej Zarządu ma wola Führera, aby ten obszar stał się pierwszym kolonialnym terytorium narodu niemieckiego.”
Poparcie Franka dla polityki germanizacyji okupowanych ziem polskich było wyraźnie wyrażone przez niego na oficjalnym spotkaniu przywódców politycznych NSDAP w Krakowie 5 sierpnia 1942 roku. Frank wyjaśnił przy tej okazji:
„Sytuacja w stosunku do Polski jest wyjątkowa, ponieważ z jednej strony musimy rozszerzyć germanizm w taki sposób, aby w nadchodzących dziesięcioleciach obszar Generalnej Guberni stał się czystą niemiecką, skolonizowaną ziemią; a z drugiej strony, w obecnych warunkach wojennych, musimy zezwolić na istnienie innych grup rasowych, które wykonują tutaj pracę, na rzecz Wielkich Niemiec.”
Celowość i użyteczność kierowały polityką Franka wobec nie-niemieckiej
ludności Generalnej Guberni, w „twardej walce rasowej”, o którą został oskarżony
jako administrator. Generalna Gubernia miała stać się „czystymi Niemcami”, kolonią niemiecką, a dolina Wisły miała się stać „tak niemiecka jak dolina Renu ”.
Co do Polaków i Ukraińców, postawa Franka była jasna. Mieli pracować dla niemieckiej gospodarki, dopóki trwa wojna. „Kiedy wojna zostanie wygrana…”, powiedział regionalnym przywódcom politycznym na konferencji w Krakowie 14 stycznia 1944 r.:
„…wtedy, o ile mnie to obchodzi, mielone mięso [Hackfleisch] może być zrobione z Polaków i Ukraińców oraz wszystkich innych, którzy tu biegają – nie ma znaczenia co się stanie.”
F. Rządy terroru, zubożenia i głodu
To, co wydarzyło się w Generalnej Guberni w ciągu pierwszych trzech i pół lat administracji Franka, zostało przez niego podsumowane w raporcie dla Hitlera z dnia 19 czerwca 1943 r. dotyczącym sytuacji w Polsce:
„Z czasem, środki i konsekwencje rządów niemieckich doprowadziły do znacznego osłabienia [patriotycznej] postawy całej ludności polskiej pod rządami niemieckimi. Środki te miały wpływ albo na pojedyncze zawody, albo na całą ludność, albo – często z miażdżącą bezwzględnością – na los jednostek.”
Wśród nich były w szczególności:
Niedożywienie ludności polskiej:
„Całkowicie niewystarczające wyżywienie ludności, szczególnie klas robotniczych w miastach, z których większość pracuje dla firm i interesów niemieckich. Do czasu wojny 1939 r., polskie zapasy żywności, choć niezróżnicowane, były wystarczające i zagwarantowane z powodu nadwyżki agrarnej byłego państwa polskiego…”
Projekty przesiedleń:
„Konfiskata dużej części polskich majątków i wywłaszczenie – bez odszkodowania i przesiedlenia – polskich chłopów z terenu aktywnych działań militarnych, poligonów i osad niemieckich.”
Wkroczenia i konfiskaty:
„Wtargnięcia i konfiskaty w przemyśle i handlu oraz w sferze własności prywatnej.”
Zasada odpowiedzialności zbiorowej:
„Masowe aresztowania i masowe egzekucje polskiej ludności przez niemiecką policję, która stosuje system odpowiedzialności zbiorowej.”
Rekrutacja pracowników:
„Rygorystyczne metody rekrutacji pracowników.”
Niszczenie kultury narodowej:
„Stosowanie rozległego paraliżu życia kulturalnego.”
Niszczenie systemu edukacji:
„Zamykanie szkół średnich, szkół technicznych i uniwersytetów.”
Zakaz demokracji:
„Ograniczenie, a nawet całkowita eliminacja wpływu polskiej populacji na politykę i działania administracji państwa.”
Osłabienie Kościoła Katolickiego:
„Ograniczenie wpływu Kościoła Katolickiego – niewątpliwie konieczny ruch – a ponadto, zamknięcie i konfiskata klasztorów, szkół i katolickich instytucji charytatywnych. ”
Każda z powyższych kategorii polityki III Rzeszy niemieckiej wobec Polski jest w akcie oskarżenia przeciwko Hansowi Frankowi szczegółowo opisana i poparta dowodami. W tym krótkim podsumowaniu zamieściłem jedynie ich zwięzłą i bardzo ogólną charakterystykę.
Czy nie te właśnie trendy zauważamy w Polsce dziś? Czy jest to przypadek, że nasza rzeczywistość coraz bardziej zaczyna przypominać wrogą niemiecką politykę wobec Polski z czasów II Wojny Światowej? Że te działania konsekwentnie zmierzają do realizacji projektu Mitteleuropa, sformułowanego w Niemczech w 1915 roku? Oceńcie sami i zastanówcie się czy można dziś bezkrytycznie ufać rzekomej dobrej woli i rzekomym dobrym intencjom państwa niemieckiego wobec państwa polskiego i polskiego narodu.
E. Na terenie Generalnej Guberni Frank zarządzał programem eksterminacji Żydów z polskim obywatelstwem.
Pamiętniki Franka wyraźnie pokazują, że eksterminacja Żydów zgodnie z programem rasowym spiskowców nazistowskich, była jednym z celów jego administracji i jego roli jako gubernatora generalnego.
Podczas sesji gabinetu w dniu 16 grudnia 1941 r. Frank przedstawił oficjalną
politykę jego administracji wobec Żydów:
„Jeśli chodzi o Żydów, chcę wam szczerze powiedzieć, że muszą być oni
zlikwidowani. Führer powiedział kiedyś: jeśli zorganizowanemu żydostwu
ponownie uda się wywołać wojnę światową, będzie przelana krew nie tylko narodów, które zostaną przez nich zmuszone do wojny, ale Żyd znajdzie swój koniec w Europie.”
„Panowie, muszę was prosić, abyście uwolnili się od wszelkiego uczucia litości. Musimy unicestwić Żydów, gdziekolwiek ich znajdziemy i gdziekolwiek jest to możliwe, aby tu utrzymać strukturę Rzeszy jako całości. Naturalnie, zostanie to osiągnięte innymi metodami niż te wskazane przez szefa biura dr. Hummla. Sędziowie sądów specjalnych nie mogą być za to odpowiedzialni ze względu na ograniczone ramy procedury prawnej. Takie przestarzałe mechanizmy nie mogą być stosowane w tak gigantycznych i wyjątkowych wydarzeniach. Musimy znaleźć sposób, który prowadzi do celu i moje myśli idą w tym kierunku.”
„Żydzi stwarzają dla nas także wyjątkowo uciążliwy problem ich wyżywienia. Mamy ich teraz około 2 500 000 w Generalnej Guberni, być może z mieszańcami,
3 500 000. Nie możemy zastrzelić ani zatruć tych 3 500 000 Żydów, ale mimo to powinniśmy podjąć środki, które doprowadzą w jakiś sposób do ich unicestwienia, a to w związku z gigantycznymi środkami jakie mają być ustalone w dyskusjach w Rzeszy. Generalna Gubernia musi stać się wolna od Żydów, podobnie jak Rzesza.”
Frank nakazał egzekucję każdego Żyda złapanego poza gettem:
„Surowe środki muszą być i będą stosowane przeciwko Żydom opuszczającym getta. Wyroki śmierci na Żydach opuszczających getta muszą być wykonywane tak szybko jak możliwe. Nakaz egzekucji Żydów znalezionych poza gettem musi być wykonywany bez zaniedbań.”
Kiedy w sierpniu 1942 roku zwiększyło się zapotrzebowanie na eksport żywności do Niemiec, Frank zatwierdził następujący program:
„Żywienie ludności żydowskiej, szacowanej dotychczas na 1,5 miliona, zostanie ograniczone do 300 000 Żydów, którzy nadal pracują dla niemieckich interesów jako rzemieślnicy lub inni specjaliści. Dla tych ostatnich zostaną utrzymane racje żywnościowe, w tym specjalne przydziały, które okazały się niezbędne do utrzymania zdolności do pracy. Pozostali Żydzi, w liczbie 1,2 miliona, nie będą już zaopatrywani w żywność. To, że skazujemy 1,2 miliona Żydów na śmierć głodową, powinno być odnotowane tylko marginalnie.”
W grudniu 1941 roku Frank stwierdził, że jego administracja w Generalnej Guberni nie może zastrzelić ani otruć wszystkich trzy i pół miliona Żydów. Obiecał jednak, że wynajdzie środki, które doprowadzą do ich unicestwienia. Dwa lata później, na specjalnej konferencji prasowej w styczniu 1944 r., ogłosił, że jego misja niemal została zrealizowana:
„Obecnie mamy jeszcze w Generalnej Guberni może 100 000 Żydów”.
1 października 1946 r. zapadł w Norymberdze wyrok skazujący Hansa Franka na śmierć przez powieszenie. Wyrok został wykonany 16 października 1946 roku.
Ciało Hansa Franka (1900-1946) po egzekucji w więzieniu norymberskim. 16 października 1946 r.
Oryginalne źródła:
- Akt oskarżenia Trybunału Norymberskiego przeciwko Hansowi Frankowi
- Wyrok Trybunału Norymberskiego przeciwko Hansowi Frankowi
Również:
Region Pojezierze 